Το πορτοκάλι και μια ηλιαχτίδα (Μάνος Κοντολέων)
'Ηταν κάποτε μια μικρή ηλιαχτίδα. Μικρή, μα πολυταξιδεμένη. Και πού δεν είχε πάει! Είχε ταξιδέψει μέχρι τα πιο μακρινά αστέρια. Είχε διασχίσει το διάστημα σκαρφαλωμένη πάνω σε βιαστικούς γαλαξίες. Μα πάντα γυρνούσε πίσω. Στη ζεστή αγκαλιά του ήλιου. ΄Ωσπου μια μέρα αποφάσισε να έρθει στη Γη. Και ήρθε. Έπαιξε με τα κύματα. Κρύφτηκε μέσα στα σκοτεινά φυλλώματα των δέντρων. Δροσίστηκε στα νερά των ποταμών. Κουβέντιασε, καθισμένη πάνω στα πέταλα μιας μαργαρίτας, με τις μέλισσες και τις πεταλούδες. Ακούμπησε πάνω στις φτερούγες ενός αηδονιού και τραγούδησε μαζί του.
Και οι μέρες περνούσαν." Πότε θα γυρίσεις πίσω; " τη ρωτούσε ο ήλιος. " Αχ , είναι όμορφη η γη!", του απαντούσε εκείνη. " Άσε με να μείνω για πάντα!" Ο ήλιος δεν της το χάλασε το χατίρι. " Μείνε!" της είπε. Κι η ηλιαχτίδα, χαρούμενη, άρχισε να ψάχνει να βρει το πού θα έστηνε το νέο σπιτικό της. Έψαξε εκεί που φυτρώνουν τα λουλούδια. Κι εκεί που υψώνονται τα πεύκα. Εκεί που κοιμούνται τα ελάφια. Εκεί που ξεδιψούνε τα πουλιά. Παντού ήταν όμορφα! Ποιο μέρος να πρωτοδιαλέξει; ΄Ωσπου μια μέρα συνάντησε ένα δέντρο. Μικρό ήταν. Μα είχε καταπράσινα φύλλα, με όμορφη μυρωδιά. Είχε και κάτι ολοστρόγγυλους καρπούς, που κρεμόντουσαν από τα κλαδιά του. Κάτω από τη φλούδα τους - κι αυτή μυρωδάτη ήταν -η ηλιαχτίδα άκουσε τους χυμούς να την προσκαλούνε: "Σ' εμάς μείνε!" είπαν. "Σ' αυτό το πορτοκάλι". Κι έτσι έκανε. Από τότε είναι που το πορτοκάλι έχει αυτό το λαμπερό χρώμα. Όταν το πιάνεις στα χέρια σου, λες και κρατάς τον ήλιο. Ίδια μ' αυτόν λάμπει.
Ξαναγράψτε την ιστορία βάζοντας την ηλιαχτίδα να διηγείται σε α' πρόσωπο τις περιπέτειές της και τη συνάντησή της με την πορτοκαλιά (για παιδιά 9 - 13 ετών και για ενήλικες μέσου επιπέδου).
Στη συνέχεια ακούστε το τραγούδι ¨Ήλιε μου" από το άλμπουμ του Ν. Κυπουργού "Τα μυστικά του κήπου".
http://www.youtube.com/watch?v=fls-0DAryGo&feature=related
'Ηταν κάποτε μια μικρή ηλιαχτίδα. Μικρή, μα πολυταξιδεμένη. Και πού δεν είχε πάει! Είχε ταξιδέψει μέχρι τα πιο μακρινά αστέρια. Είχε διασχίσει το διάστημα σκαρφαλωμένη πάνω σε βιαστικούς γαλαξίες. Μα πάντα γυρνούσε πίσω. Στη ζεστή αγκαλιά του ήλιου. ΄Ωσπου μια μέρα αποφάσισε να έρθει στη Γη. Και ήρθε. Έπαιξε με τα κύματα. Κρύφτηκε μέσα στα σκοτεινά φυλλώματα των δέντρων. Δροσίστηκε στα νερά των ποταμών. Κουβέντιασε, καθισμένη πάνω στα πέταλα μιας μαργαρίτας, με τις μέλισσες και τις πεταλούδες. Ακούμπησε πάνω στις φτερούγες ενός αηδονιού και τραγούδησε μαζί του.
Και οι μέρες περνούσαν." Πότε θα γυρίσεις πίσω; " τη ρωτούσε ο ήλιος. " Αχ , είναι όμορφη η γη!", του απαντούσε εκείνη. " Άσε με να μείνω για πάντα!" Ο ήλιος δεν της το χάλασε το χατίρι. " Μείνε!" της είπε. Κι η ηλιαχτίδα, χαρούμενη, άρχισε να ψάχνει να βρει το πού θα έστηνε το νέο σπιτικό της. Έψαξε εκεί που φυτρώνουν τα λουλούδια. Κι εκεί που υψώνονται τα πεύκα. Εκεί που κοιμούνται τα ελάφια. Εκεί που ξεδιψούνε τα πουλιά. Παντού ήταν όμορφα! Ποιο μέρος να πρωτοδιαλέξει; ΄Ωσπου μια μέρα συνάντησε ένα δέντρο. Μικρό ήταν. Μα είχε καταπράσινα φύλλα, με όμορφη μυρωδιά. Είχε και κάτι ολοστρόγγυλους καρπούς, που κρεμόντουσαν από τα κλαδιά του. Κάτω από τη φλούδα τους - κι αυτή μυρωδάτη ήταν -η ηλιαχτίδα άκουσε τους χυμούς να την προσκαλούνε: "Σ' εμάς μείνε!" είπαν. "Σ' αυτό το πορτοκάλι". Κι έτσι έκανε. Από τότε είναι που το πορτοκάλι έχει αυτό το λαμπερό χρώμα. Όταν το πιάνεις στα χέρια σου, λες και κρατάς τον ήλιο. Ίδια μ' αυτόν λάμπει.
Ξαναγράψτε την ιστορία βάζοντας την ηλιαχτίδα να διηγείται σε α' πρόσωπο τις περιπέτειές της και τη συνάντησή της με την πορτοκαλιά (για παιδιά 9 - 13 ετών και για ενήλικες μέσου επιπέδου).
Στη συνέχεια ακούστε το τραγούδι ¨Ήλιε μου" από το άλμπουμ του Ν. Κυπουργού "Τα μυστικά του κήπου".
http://www.youtube.com/watch?v=fls-0DAryGo&feature=related
Aucun commentaire:
Enregistrer un commentaire