Μετανάστευση, ρατσισμός, διακρίσεις....

Το παρακάτω κείμενο είναι απόσπασμα από το επιστολικό μυθιστόρημα της Μ. Κλιάφα Ο δρόμος για τον Παράδεισο είναι μακρύς (2003). Η Βερόνικα, δεκαπεντάχρονη αλβανίδα αλληλογραφεί με την Ελένη που ζει στην Αθήνα και με την οποία ακόμη δεν έχει συναντηθεί. Έτσι η Βερόνικα αγνοεί το κινητικό πρόβλημα της Ελένης. Στην επιστολή της γράφει στην Ελένη για τα προβλήματα που αντιμετωπίζει η ίδια στη μικρή ελληνική πόλη όπου ζει.

(απόσπασμα από την επιστολή)

Αγαππημένη μου φίλη Ελένη

... Το πρόβλημα είναι οι νέοι μας γείτονες – θέλω να πω, οι ένοικοι των άλλων διαμερισμάτων – οι οποίοι, όταν έμαθαν από το διαχειριστή της πολυκατοικίας πως είμαστε από την Αλβανία, άρχισαν να μαζεύουν υπογραφές για να μας διώξουν. Δε θέλουν, λέει, να ζουν κάτω από την ίδια στέγη με ανθρώπους για τους οποίους δεν ξέρουν από που κρατάει η σκούφια τους και τι καπνό φουμάρουν.

Πρό ημερών η μαμά συνάντησε στο ασανσέρ την κυρία που μένει ακριβώς από κάτω από το δικό μας διαμέρισμα. Την καλημέρισε και, όταν της είπε ποια είναι, η κυρία αυτή άρχισε να βρίζει τη μαμά και να την κατηγορεί πως τάχα κάνουμε θόρυβο και την ενοχλούμε. “Τι ζητάτε στην Ελλάδα;” της είπε. “Εδώ ζούνε τίμιοι άνθρωποι. Δε θέλουμε μαχαιροβγάλτες μέσα στο σπίτι μας. Να ξεκουμπιστείτε και να φύγετε.”. Η μαμά δε μίλησε καθόλου. Τι να της έλεγε;

Χτες είχαμε καινούριο επεισόδιο. ΄Ενας άλλος ένοικος συνάντησε στο διάδρομο τον αδελφό μου και τον αποκάλεσε βρομο-Αλβανό. Ο Σπύρος ήρθε στο σπίτι σε κακά χάλια. Τα έβαλε με τη μαμά. “Δεν είναι ανάγκη να λες σε όλο τον κόσμο πως είμαστε από την Αλβανία”, της είπε.

...Γιατί [αυτοί οι άνθρωποι] δεν καταλαβαίνουν πόσο πολύ μας πληγώνουν; Εμείς δε βλάψαμε κανέναν. Τι διαφορά έχει αν είσαι Αλβανός, Έλληνας, Τούρκος ή Νιγηριανός; Όλοι πλάσματα του Θεού είμαστε. Γιατί μερικοί άνθρωποι γίνονται τόσο κακοί; Γιατί δεν μπορούν να ανεχτούν το διαφορετικό; ...

Βερόνικα

Απαντήστε στο γράμμα της Βερόνικα υπογράφοντας ως Ελένη.